Relacja ze spotkania z Iwona Chmielewska

<Co to zatem jest picture book? Niewiele o nim w Polsce słychać, podczas gdy na świecie znany jest już od lat sześćdziesiątych. Tworzy się ich bardzo dużo, podejrzewam z różnym skutkiem, jak wszystkie książki nie do końca poprawnie umieszczone w przestrzeni literackiej. Bo takim właśnie błąkającym się "tworem" jest picture book. Jak powiedziała pani Iwona " wisi w przestrzeni, w której nikt się do niego nie przyznaje". W wywiadzie na stronie Edupress Elżbieta Kruszyńska zapytała:

E. K.: Po czym możemy rozpoznać picture book, wchodząc do księgarni? Czy można określić jakieś cechy gatunkowe tego typu utworów?
I. Ch.: W Polsce – w przeciwieństwie do innych krajów – nie ma opracowań teoretycznych na temat picture book. Trudno też jednoznacznie stwierdzić, kto ma się zajmować jej badaniem: czy literaturoznawcy, czy artyści plastycy, a może kulturoznawcy, historycy sztuki, czy też pedagodzy (z uwagi na ich przesłanie wychowawcze). Picture book jako materiał daje wiele możliwości i otwiera przeróżne ścieżki badawcze.Jest to książka ikonolingwistyczna, w której tekst i obraz pełnią zwykle równorzędną rolę. Czasem wiodącą funkcję pełni obraz, zaś krótki, kilkuzdaniowy tekst jest właściwie pretekstem do zbudowania opowieści na podstawie obrazu. Tekst nie może być zbyt „pokazujący”. Jeśli szczegółowo opiszesz sytuację, to co pokażesz na obrazie? Tekst trzeba ociosać ze zbędnych słów, maksymalnie go uprościć, a słowa, których nie ma, pokazać na obrazie. Tekst w picture book jest bez obrazu w pewnym stopniu nie do odczytania, nie funkcjonuje autonomicznie, ponieważ rozwiązanie opowieści znajdujemy dopiero w obrazie. Podobnie z obrazem – sam jest niepełny. Dopiero związek tych dwóch płaszczyzn, spójność obrazu i tekstu daje nam picture book.>

Książka obrazowa działa za pomocą obrazu i słowa, staje się w wykonaniu Iwony Chmielewskiej książką „na całe życie”. Poruszając ważne problemy społeczne i filozoficzne, prowokuje do myślenia i szukania odpowiedzi – dziecko, rodzica i każdego dorosłego

Dwoje ludzi

"Gdy dwoje ludzi żyje razem, to jest im łatwiej, bo są razem, i jest im trudniej, bo są razem” – tak zaczyna się autorska książka Iwony Chmielewskiej. Książka, którą od lat delektują się zagraniczni wielbiciele autorki, i której wydanie w Polsce było od dawna wyczekiwane. To typowy picturebook, w którym za pomocą prostych metafor opisane są i pokazane zależności w związkach. Dla dzieci i dla dorosłych. Do podarowania w dniu ślubu, w rocznicę związku, do refleksji po rozstaniu… „Dwoje ludzi” - książka opowiadająca o relacjach międzyludzkich, związkach, budowaniu wspólnego życia w piękny, nieoczywisty i metaforyczny sposób.

"Cztery strony czasu” to zbeletryzowana historia Torunia, rozpisana na losy wyimaginowanych mieszczan na przestrzeni kilku stuleci. Czworokątna wieża zegarowa na toruńskim rynku patrzy czterema cyferblatami w okna mieszczańskich kamienic. Stulecia płyną, zmieniają się lokatorzy czterech mieszkań, zmieniają profesje, obyczaje, rekwizyty i kostium... To wszystko opisała autorka w krótkich scenkach rodzajowych, trwających tyle co kilka tyknięć zegara. Opowiada o barwnej, lecz zawiłej historii Torunia, jednego z najstarszych miast w Polsce. Radości i smutki jego mieszkańców są takie same jak ludzi na całym świecie, jest to więc opowieść uniwersalna. 

   Książka - zagadka." Kim są ci, którzy się rozwijają"? Każdy z nas poczuł kiedyś działanie tajemniczych, niewidzialnych nici łączących ludzi i ich sprawy w czasie i przestrzeni. I każdy - dziecko i dorosły - może tę książkę odczytać po swojemu. Kim oni są? Kim są przedstawione osoby? Odpowiedzi w tekście nie znajdzie tu nikt, resztę musi sobie dopowiedzieć sam. Każdy w innym czasie i sytuacji poczuł niewidzialną nić, inne słowa bardzo mu pomogły, w innym momencie poczuł niewidzialną siłę i udało mu się coś osiągnąć. Ktoś pojawiał się we właściej chwili, tam, gdzie trzeba. Niby nic wielkiego, ale na ten konkretny czas, by idealny, na właściwym miejscu, nieodzowny. Dał siłę do działania, rozwoju, ratował w nagłych sytuacjach. 

W ,,Pamiętniku Blumki" dużą uwagę zwrócono na osobę Janusza Korczaka, którego chyba każdy z nas przynajmniej kojarzy. Autorka w doprawdy mistrzowski sposób ukazała, że dzieci niczym nie różnią się od dorosłych i im także należy się szacunek, mają mieć prawo swoje zdanie, pasje, ale także obowiązki. Znaczącą rolę odgrywają tutaj ilustracje,,,Pamiętnik Blumki" to doskonałe świadectwo tych, którzy odeszli i sami nie mogą zadbać o pamięć o nich. My jednak możemy zrobić to za nich, czytając młodszym pokoleniom książki np. Iwony Chmielewskiej, które na pewno w jakiś sposób wprowadzą nas w temat wojny i zachęcą do rozmowy.

   "W kieszonce” to książka idelana dla tych, którzy wciąż boją sie Iwony Chmielewskiej, a mimo to chcieliby ją poznać. To bardzo pogodna książka, bardzo wdzięczna do czytania nawet z najmłodszymi dziećmi. Oparta na zabawie kształtem i przewijającym się na każdej stronie tym samym motywem, co zresztą charakteryzuje twórczość Chmielewskiej. Tym elementem jest kieszonka dziecięcego fartuszka, z której wystają, wydawałoby się, zajęczy uszy. Jednak autorka potrafi zaskoczyć i zajęcze uszy stają się częścią coraz to innych przedmiotów. Na piętnaście razy zadane pytanie, co jest w kieszonce, dostajemy piętnaście niebanalnych, ciekawych odpowiedzi. Siła wyobraźni Iwony Chmielewskiej udziela się czytelnikowi, który sam chce wymyślać i tworzyć. 

"Cztery zwykłe miski"„Książkę można wymyślić o wszystkim” – mówi Iwona Chmielewska w pierwszych słowach swej ostatniej książki. I tak też sama czyni, bo pretekstem do jej powstania są najzwyklejsze przedmioty codziennego użytku – cztery małe miski. Naczynia są zwykłe, ale książka o nich – zupełnie niezwykła.Pozycja .zachwyca wyważonym połączeniem minimalistycznego tekstu z piękną w swej prostocie ilustracją. I przekazuje głęboką refleksję: o niesprawiedliwości społecznej i sile tworzenia. Książka w całości powstała w duchu recyclingu – z używanych, nikomu już niepotrzebnych materiałów.